Als u wilt dat deze website werkt, moet u javascript inschakelen.

Toen Joseph Ratzinger werd opgeroepen voor de strijdkrachten van de nazi's, vroeg zijn bevelhebber hem wat hij van plan was te gaan doen, welk beroep hij wilde uitoefenen. 

Hij zei dat hij priester wilde worden. De officier vertelde hem minachtend dat er geen priesters nodig zouden zijn in het nieuwe Duitsland dat de nazi's aan het bouwen waren.

Op 29 juni 2021 vierde Ratzinger de 70e verjaardag van zijn wijding. Zijn priesterschap heeft bijna zes keer zo lang geduurd als het Derde Rijk. De toekomst had meer priesters nodig dan nazi's.

Ratzingers jeugd werd gekenmerkt door verschillende gezinsverhuizingen, aangezien zijn vader een sociale en professionele prijs betaalde voor zijn uitgesproken anti-nazi-overtuigingen. Bijgevolg werd de familie Ratzinger al vroeg geconfronteerd met de kwestie van het heil. Was het de gave van de gekruisigde Christus, of was het iets dat een man, een partij, een regime kon grijpen als het maar krachtig genoeg was? Het was een oude vraag die de geschiedenis als tiener aan Ratzinger stelde. 

Het was ook de vraag die Jezus en Satan in de woestijn betwistten. Benedictus XVI schreef over de verleiding om stenen in brood te veranderen in zijn eerste deel van Jezus van Nazareth. 

Zelfs vóór zijn priesterwijding op 24-jarige leeftijd, moest Ratzinger de 'vergoddelijking van macht en welvaart' het hoofd bieden. Hij volgde zijn vader in het verwerpen van die 'leugenachtige belofte van een toekomst' die toen al voorbijging.

Hij zou de komende 75 jaar, inclusief de laatste acht jaar van quasi-monastieke pensionering, wijden aan het primaat van God, de zoektocht naar hem en de overtuiging dat hij gevonden zou kunnen worden omdat hij zich aan ons openbaart:

Gedurende zijn verbazingwekkende leven is Ratzinger nooit afgeweken van de fundamentele overtuiging dat God alleen kan voorzien in wat de mens uiteindelijk nodig heeft, en dat elk regime, elke partij, elke man die zich probeert toe te eigenen, vroeg of laat zal worden achtergelaten door de geschiedenis.

Dat geldt ook voor de kerk. Als de kerk nabootst wat de wereld te bieden heeft, vertrouwend op haar culturele macht en sociale prestige, zal ze falen. In zijn beroemde profetie uit 1969 over een kleinere, gezuiverde kerk die van veel van haar privileges was beroofd, sprak Ratzinger over de priesters die we nodig hebben:

Ratzinger zou lang genoeg leven om de toekomst die hij voorspelde te zien uitkomen; „de echte crisis” die in 1969 nog maar net was begonnen, is nu aangebroken. En hij zou een model zijn voor de priester die komt "in de naam van God".

Een paar weken na de 60ste verjaardag van zijn priesterwijding in 2011 was Benedictus in Madrid voor de Wereldjongerendagen. De feestelijke avondwake van getuigenissen en liederen die hij geërfd heeft van St. Johannes Paulus II; in 2005 introduceerde hij een langere periode van eucharistische aanbidding in het programma. Het leidde meer dan een miljoen mensen in stille aanbidding en was de meest dramatische getuige van Benedictus van het primaat van God.

In Madrid werd de wake verstoord door een plotselinge en hevige storm. De regen viel zo hevig dat Benedictus zelf verdween achter een schild van paraplu's dat door zijn ceremoniemeester werd gehanteerd. De donder en bliksem leken alles te bedreigen. En toen ging het voorbij.

"Na de storm was er een grote vrede, totale stilte, met aanbidding in de grote monstrans van de kathedraal van Toledo", herinnerde voormalig pauselijk woordvoerder pater Federico Lombardi zich onlangs. “In het middelpunt van deze massale bijeenkomst stond Jezus in de Eucharistie... Het was een metafoor voor het hele pontificaat van [Benedictus]. Na de problemen, stormen, spanningen... bereikt men het laatste punt van aanbidding en vereniging met God in vrede, voor Jezus Christus aanwezig in de Eucharistie.”

De grote monstrans van Toledo, een meesterwerk van gotische kunst, is meer dan drie meter hoog. Het visueel gegeven antwoord in Madrid - de mens in zijn kleinheid voor God in zijn majesteit - wordt tien jaar later beleefd in de verborgen kapel van de residentie Mater Ecclesiae in de Vaticaanse tuinen.

Daar overweegt Benedictus de Jezus die ons God heeft gebracht, dankbaar voor de gave van het priesterschap waardoor de ware en duurzame toekomst voortdurend in de wereld wordt gebracht. De storm van de geschiedenis ligt nu achter Benedictus. Er zijn nog maar een paar jaar. Maar hij is al bij het laatste punt aangekomen: aanbidding en vrede.

Raymond J. de Souza is een priester in het aartsbisdom Kingston, Ontario.

First Things is afhankelijk van zijn abonnees en supporters. Neem deel aan het gesprek en lever vandaag nog een bijdrage.

Klik hier om een ​​donatie te doen.

Klik hier om je te abonneren op First Things.

Foto door de katholieke kerk van Engeland en Wales via flickr. 

Reacties zijn alleen zichtbaar voor abonnees. Log in of abonneer om deel te nemen aan het gesprek.